Wouter Detemmerman (39 jaar uit Bassevelde), zijn vrouw Els en 2 lieve kinderen Anne & Merel zijn al enkele jaren een vaste waarde tijdens onze buitenlandse clubstage. Dit jaar trokken we voor het eerst naar de Portugese Algarve voor een 10-daagse trainingsstage. Wouter kroop in zijn pen en schreef onderstaand verslagje van de SMO-SCOTT trip naar Monte Gordo. Hij laat jullie meegenieten van een deugddoende stage met vele trainingsuren, maar vooral gelachen en echte kameraadschap.
Ik heb niet de gewoonte om vooraf aan een reis de weersvoorspellingen te bekijken van de bestemming. Als er slecht weer voorspeld wordt kan je er toch niets aan doen en vermindert dat misschien het enthousiasme om te vertrekken. Enkele van mijn reisgenoten hadden dat wel al gedaan en uit hun berichten kon ik toch besluiten dat het mogelijk verstandig zou zijn om ook enige kledij te voorzien om te sporten bij iets minder aangename temperaturen. Portugal werd voor ons vertrek nog voorzien van een flinke hoeveelheid regenwater en dat zou er voor ons ook nog in zitten bij het begin van onze stage. Maar al van bij de aankomst bleek dat de weergoden ons zouden sparen en was de lange broek die we hadden aangetrokken bij vertrek al snel te warm. Merel hing vrolijk ondersteboven te bengelen aan een paal in de bus die ons van het tarmac recht naar de aankomsthal zou brengen terwijl de temperatuur in het tijdelijke vervoersmiddel ons dwong om truien en jassen weg te stoppen in de handbagage. Veilig geland voor tien dagen sportplezier, na het oppikken van de bagage en een rondje of drie aan de luchthaven met het busje waren we klaar om van Faro naar Monte Gordo gebracht te worden.
Een uitgebreid avondmaal, de Portugese zon, het strand vlak aan het hotel en een piekfijne stageplanning verwelkomden ons. De fietsonderdelen werden uit de koffers gehaald en opnieuw fiets gemaakt. 
De verkenningsrit op zondag had enkel nog wat huurfietsen nodig die de dag nadien al konden worden opgehaald. Het was nog wat zoeken naar het juiste ritme voor iedereen maar samen in groep verkenden we de Portugese hellingen. De frisse ochtend ruilen we ’s middags in voor een gezellige maaltijd aan het zwembad. Iedereen brengt wat mee al nemen Mieke en Els al snel de regie van het middageten in handen om ons de komende tien dagen na elke ochtendtraining te behoeden voor een appelflauwte. Het wordt een beetje het verhaal van 7 broden en 7 vissen, de komende tien dagen schuift iedereen elke middag aan bij het rijkelijk uitgestalde buffet in de eventruimte die we ter beschikking kregen. Broden worden gedeeld, beleg wordt doorgegeven, de magen worden gevuld en de verhalen van de ochtendtraining worden gedeeld.
We lopen, zwemmen, fietsen, stabiliseren dat het een lieve lust is. De zon komt elke dag langs om de sfeer nog beter te maken. Tijdens de avondactiviteit van Michel Paddel ontdekken we dat de paddelspier maar een teer ding is. Nog de rest van de week kunnen we nagenieten van dat onding dat te pas en te onpas helpt herinneren aan zijn aanwezigheid. Op de atletiekpiste wijst Simon ons erop dat de binnenbanen gebruikt worden om de hoge tempo’s te lopen en dat we dus maar beter op de tragere middelste banen kunnen lopen. Ongeveer gelijktijdig loopt een meute olympiërs over de middenbaan aan een tempo dat voor ons zelfs al sprintend moeilijk te evenaren is. We spotten Hanne Claes en besluiten vooral heel voorzichtig niemand in de weg te gaan lopen tijdens onze pistetraining. Op de terreinen rondom de atletiekpiste zien we kogelstoters aan het werk die breder lijken dan een huis, speerwerpers die vakkundig het grasveld perforeren en lopers en loopsters die het ons moeilijk maken om geconcentreerd de stabilisatieoefeningen van Michael te volgen. We hebben er ondertussen vier fijne trainingsdagen op zitten.
Alexis die in het verleden al deel was van het topteam en nu terug de rood-zwarte fietskleren heeft aangetrokken is voor velen een oude bekende. Ik zag hem al vaak sterk presteren op wedstrijden en vind het fijn om nu de mogelijkheid te hebben kennis te maken. Alexis knalt mij elke keer vrolijk voorbij wanneer ik op een groot verzet de kortere hellingen trotseer. Tijdens de fietsrit op woensdag hebben we net beslist om op te splitsen in twee groepen wanneer iets verder de fiets van Alexis plots gevaarlijk van links naar rechts begint te zwalpen en hij zelf uiteindelijk keihard op het betonnen muurtje langs de kant van de weg knalt. We snellen hem onmiddellijk ter hulp en zien flink wat schaafwonden bij de topatleet. De vrouwen die ons net achterna fietsen komen al zingend naar beneden tot ze zien wat er gebeurde. Larissa slaagt erin om een fles water te halen bij een Portugees en de groep vormt een menselijk schild tegen de zon. Ondertussen blijven we onophoudelijk vragen of Alexis geen honger of dorst heeft. Claude tovert wat ontsmettingsmiddel uit zijn fietstasje waarmee we de eerste zorgen kunnen toedienen en niet veel later heeft Larissa ook een EHBOtasje van diezelfde Portugees gekregen. Gelukkig blijft het slachtoffer bij bewustzijn en kan hij er ons zelf op wijzen dat het erg koud wordt onder zijn thermisch deken. Eenmaal het omgedraaid is, krijgt hij al terug wat meer kleur. Els en Mieke worden prompt gepromoveerd tot ambulancepersoneel en pikken het slachtoffer van de valpartij op. Alexis riep eens tijdens de val, vloekte daarna eens en zei vervolgens dat het wel mee viel en dat hij dat al eens gehad heeft. De fiets met gebroken zadelpen wordt in de huurauto geladen en Els inspecteert de wonden. Michael gaat mee naar het ziekenhuis voor verder onderzoek en de rest van de groep zet de rit verder nadat de drinkbussen werden aangevuld. Het is ineens stil in de groep en elke hobbel, put en steen op de weg wordt aangeduid. We zijn allemaal flink geschrokken en erg onder de indruk. Het dalen verloopt een stuk rustiger dan normaal en wanneer ik merk dat Katelijne achterop blijft, besluit ik haar even op te wachten en samen met haar de achtervolging op de groep in te zetten. Het is wel mooi om te zien dat een voorval als dit onmiddellijk duidelijk maakt dat we als groep op elkaar kunnen rekenen. We praten nog even na over wat er nu juist gebeurde en hopen vooral dat Alexis snel weer op de been is.
Het zeezwemmen de dag nadien wordt een onderonsje tussen Michael en Katelijne. Doordat Michael en Alexis pas laat terug waren uit het ziekenhuis, waar overigens bleek dat er geen breuken te zien waren, leek iedereen er van uit te gaan dat de ochtendlijke duik in de zoute oceaan niet voor vandaag zou zijn. Het lopen in Monte Gordo is zalig, het gaat van palmbomen langs de weg naar zacht golvende paadjes door het naaldbos tot de vloedlijn van de oceaan waar we laveren tussen de talrijke oesterschelpen. Er is dan ook de keuze om te keuvelen onder het lopen of gewoon even weg te dromen. Een uitstapje met de overzet naar Spanje in de namiddag naar de kleurrijke pleintjes van Ayamonte en nog een snelle duik in de zee na de terugkeer en ook de donderdag is alweer voorbij.
De Big Training Day op vrijdag wordt ingezet met een stevige zwemtraining in het vijftigmeterbad van Vila Real De Santo Antonio. De dorpsnaam is al even lang als het zwembad zelf. Normaal gezien gaan we op zo’n dag onmiddellijk de fiets op en stillen we de honger met energierepen en andere suikerrijke sportvoeding. Er is echter niemand die zo’n middagmaal verkiest boven het heerlijke buffet dat Mieke en Els nu al verschillende dagen op rij voor de atleten klaar maakten. We drukken dus even de pauzeknop in en passeren eerst langs de eventruimte. De dames springen spontaan uit de ligzetels wanneer ze ons om de hoek van het hotel zien komen. Merel en Marthe duiken ondertussen onverstoorbaar in het steenkoude buitenzwembad van het hotel. We fietsen dat het een lieve lust is en terwijl Larissa, Katelijne en Bieke opgeschrikt worden door een stevige knal van een auto die op de hoek van een brug knalt, zetten de eersten het al op een lopen om de training af te sluiten en tijdig terug te zijn voor de uitstap naar het restaurant. De drie vrouwen blijven bij de onfortuinlijke chauffeur tot de hulpdiensten er zijn, maar uiteindelijk geraken we allemaal in het restaurant dat Michael met Katelijne heeft uitgekozen.
De sfeer is goed en de wijn vloeit rijkelijk. David is het slachtoffer van de avond en hij slaagt er niet in om zich de dag nadien te vermannen ondanks het aandringen van Alexis, die duidelijk een betere weerstand tegen een overvloed aan alcohol heeft. De dag nadien ebt het leven langzaam verder weg uit de ogen van David, en zijn resterende maaginhoud verdwijnt in de sceptische tank van het hotel. De dag van de koninginnenrit slaagt hij er niet in om meer dan een broodje en een yoghurtje te eten en besluit hij wijselijk om te passen voor het pareltje onder de GPX’en dat Michael voor ons selecteerde. De ruime hoeveelheid witte bonen in tomatensaus die Thibaux deze week al heeft gegeten en ook vandaag weer had gekozen als ontbijt zijn nog net niet voldoende om tegengas te bieden aan de stevige wind die er vandaag staat. En wanneer we Boudewijn, die een uurtje vroeger was vertrokken, na bijna 2 uur fietsen hebben ingehaald krijgen we een stevige tegenwind te verwerken die ons niet meer uit zijn greep loslaat tot de laatste twee kilometer terug naar het hotel. Iedereen die deze morgen aan de rit begin reed hem ook uit, inclusief een flink aantal hoogtemeters, tegenwind en portie Portugese kwaliteitsasfalt.
De voorlaatste dag kondigt zich aan met slecht weer, een stevige wind rammelt aan de palmbomen en de regen gutst tegen de ramen. Op het programma staat een min of meer vlakke herstelrit waarvoor we de overzet naar Spanje nemen. De hoeveelheid groepssfeer is recht evenredig met het aantal liter water dat uit de hemel naar beneden komt en al zingend varen we naar de overkant van de Guadiana. De putten in de weg, de regen, de wind en enkele platte banden lijken de sfeer alleen maar beter te maken en nog luider zingend keren we terug naar Portugal met onze losgefietste beentjes.
De stage was geweldig, het weer fantastisch en als het dat even niet was kon ons dat eigenlijk toch niet schelen want de compagnie was nog beter dan het weer. Na tien dagen stevig trainen ben ik thuisgekomen met een grote berg vuile was, mooie herinneringen en ongelofelijk veel zin om er het komende seizoen een stevige lap op te geven. Het leveren van prestaties die de grenzen van het menselijke lichaam aftasten laat ik met veel plezier over aan het topteam maar het kriebelt om te sporten. En vooral om volgend jaar terug op stage te gaan met die geweldige bende.
Wouter Detemmerman (alias Casa Força)
