Zondag 20 augustus 2023… De wekker rinkelt om 4.15u. Klaarwakker!
Ik kan niet zeggen dat ik goed geslapen heb, want ik beleefde de triatlon al verschillende keren in mijn ‘slaap’. In tegenstelling tot de vorige dagen, spring ik ontspannen uit mijn bed. Kathleen had er al een ochtendshift opzitten en zij had al gezorgd voor verse broodjes. De sfeer binnen ‘team 2e verdiep’ was gemoedelijk en rustig. David, Michiel, Mageline, Kathleen en ik ontbijten om 4.30u en leggen een stevige bodem voor wat er komen zou…
Om half 6 vertrokken we richting het Amager Strand. Ook Claude, Wouter, Tom, Hans en Sebastien waren al gepakt en gezakt en stonden klaar voor vertrek. We vertrokken naar onze fiets die al in de wisselzone stond voor de laatste check: regendruppels wegvegen, banden oppompen, ketting nog eens laten draaien, eten wegstoppen op de fiets,… Het was echt zot om te zien dat er al zoveel volk in de weer was van 's ochtends vroeg.
Hopla, wetsuit aantrekken en naar de zwemstart. Vorig jaar ging ik supporteren in Thun en toen vond ik die zwemstart enorm indrukwekkend. Het bezorgde me toen kippenvel. Ook nu stonden 2400 sporters klaar om in het water aan Amager Strand te springen, aangemoedigd door vele supporters met vrolijke dansmuziek door de boxen. Ik zou bijna denken dat ik op een festival zat.. nee, juist, ik stond aan de start van een Ironman: 3,8km zwemmen, 180km fietsen en 42km lopen. Best een heel karwei, maar ik had er wel zin in en wonder boven wonder had ik weinig tot geen zenuwen.
Tijdens het wachten tussen andere groene badmutsen van mijn wave, kwam ik mijn lieve supportersclubje tegen. Sara, Marlies, Kathleen en Mageline waren ook al vroeg op post, want ze wilden niks missen en stonden op de eerste rij. 6, 5, 4, 3, 2, 1, tuut.. Ik hoorde ze nog eens een laatste keer mijn naam roepen en daar ging ik. Ik zwom van boei tot boei, werd meegezogen door de kilometerslange sliert en daardoor gingen de zwemkilometers snel vooruit. Na 1u19 stond ik terug met beide voeten op het vasteland. Dit is geen snelle zwemtijd, maar wel wat ik had verwacht en ik was best tevreden. Yes, al 1 onderdeel dat ik kon schrappen. Ik was vooral al heel blij dat ik kon blijven zwemmen zonder in paniek te geraken want daar heb ik soms wel eens last van.
Na een vlotte wissel sprong ik op de fiets, klaar voor een tocht van 180km. Nog eens passeren langs de supporters en hopla, daar gingen we. Vrolijk werd je niet van het weer, want het was een beetje aan het miezeren en toch wel opletten geblazen op het natte wegdek. Na 10 km was het nog spannend dat ik niet gevallen was door een voorligger die zijn fles liet vallen. Ik kon ze niet meer ontwijken en reed er los over terwijl ik ook aan het drinken was en mijn fiets dus niet helemaal onder controle had. Knappe redding van mezelf want ik bleef recht. In het centrum van Kopenhagen was het veel draaien en keren, maar nadien werd het beter met lange, golvende banen en mooiere uitzichten. Waar ik het meest schrik voor en het minst controle over had, was een platte band krijgen onderweg. Helaas, na verschillende atleten aan de kant te zien staan met pech, was het op kilometer 80 mijn beurt. Mijn glimlach veranderde snel in paniek. Ik probeerde zelf al de band eruit te halen. Een nieuwe band steken bezorgt me altijd wel een beetje stress want meestal in België laat ik dit doen door anderen. Gelukkig passeerde er op dat moment ook een Deense wielertoerist op de koersfiets. Ik riep om hulp en die heeft mij toen geholpen. Hij hoopte alvast dat het zou lukken om Kopenhagen te halen binnen de 100km. Ja, dat hoopte ik alvast ook. Na een kwartier aan de kant te hebben gestaan, vervolgde ik mijn weg. Ik wist dat de supporters 20 km verder gingen staan. Dat was het punt waar ik de tweede ronde moest aanvatten. Ik zag en hoorde ze al van ver brullen. Dat gaf veel energie, maar in mijn binnenste had ik toch ook nog steeds wel wat paniek: wat als ik terug een platte band zou hebben? Ik had ook geen achterband meer extra. Ik had die dag maar één doel: de eindmeet halen.
Ik stopte even om mijn vestje uit te spelen en liet de band achteraan nog eens controleren. Met de zon op mijn snoet, de extra energie en de nodige peptalk van coach Tom, fietste ik verder voor de laatste 90km. De fietsrit vloog voorbij zeker omdat ik telkens heel goed moest rekenen en bijhouden om op tijd te eten en te drinken.
Yes, Kopenhagen kwam steeds dichter in de buurt en na een dikke 6u arriveerde ik terug met de glimlach in de wisselzone. Ik zat al voorbij halverwege.
Ik had beslist om andere kleren aan te trekken zodat ik ‘fris’ kon starten met lopen: 4 rondes van 10 km. Half juli deed ik nog mee met een voorbereidingswedstrijd in Aarschot en dat was er eentje om snel te vergeten. Ik had toen zoveel buikpijn dat ik van toilet naar toilet moest lopen. Dat was mijn grootste schrik nu: dat ik dit ook zou voorhebben. Mijn maag en darmen waren bij de start van het lopen nog in hun element en voelden zich goed. Ik voelde geen ongemakken.
De overgang van fietsen naar lopen voelt altijd een beetje vreemd. Het voelt soms aan alsof ik na een paar kilometers uit elkaar zou vallen, maar vandaag zat het goed. De eerste loopmeters voelden alvast soepel aan om 42km lang te kronkelen doorheen het centrum van Kopenhagen. Ik wist dat het zwaarste nog moest komen… want een marathon is niet niks! Het zou ook de eerste keer zijn dat ik zover zou lopen, spannend dus!
De eerste ronde was een verkenningsronde met enorm veel sfeer langs de zijlijn en af en toe eens een kippenvelmoment van de oppeppende ambiance in het centrum, de tweede ronde was eentje om op zoek te gaan naar clubgenoten, de derde ronde was de moeilijkste en de vierde ronde was er eentje om af te tellen naar de eindmeet. De benen draaiden soepel mee en ik had een goed ritme gevonden. Vanaf 27 kilometer begonnen de bovenbenen echt zwaarder en zwaarder te wegen en zakte mijn tempo een beetje. Ik wandelde ook door iedere bevoorrading waardoor ik een beetje ritme begon te verliezen. De hellingen van de bruggen waren er telkens net iets te veel aan, maar ik weigerde om te wandelen… want de finish kwam in zicht.
Enkele meters voor het einde riep er nog iemand: geniet want nu is het jouw moment om te schitteren! Joepie, de muziek klonk steeds luider, ik kwam dichter bij de finishboog en kon eindelijk binnenlopen. Uit pure emotie en ontlading vergat ik nog aan de bel te trekken, want groot was mijn verbazing dat ik binnen de 12u de eindmeet kon halen: 11u 45. ‘Larissa, you are an Ironman’ galmde door de speakers over het aankomstplein. Yes, mijn doel voor die dag was bereikt. Hard werk van de afgelopen maanden werd beloond. De platte band en de pijnlijke bovenbenen waren gelukkig snel vergeten bij aankomst.
12u sporten klinkt misschien wel lang, maar voor mij vloog deze dag echt voorbij… dankzij de supporters aan de zijlijn, de sfeer langs het parcours en in mijn gedachten wist ik dat er thuis ook veel aan hun computer of telefoon zaten gekluisterd om mee te kunnen volgen. Dat gaf me alvast vleugels.
Ik ben ook heel trots op mijn clubgenootjes die allemaal de finish haalden. Newbie Sébastien zette een verbluffende eerste prestatie neer. Wouter verbeterde zijn record en was de ster van de bende want hij haalde de aftermovie en blinkt op de ‘best of’ fotoreeks. Hans genoot van de wedstrijd en kwam een uur eerder aan in vergelijking met Thun. Claude kwam van ver want na zijn blessure was het terug opbouwen maar hij is het showbeest van de bende: hij glimlacht naar iedereen, ook als het eens wat lastiger gaat. Hoedje af voor David, die na een heel korte voorbereiding iedereen verraste met zijn finish! Michiel werd de afgelopen dagen geadopteerd binnen de SMO-kliek. Hij schreef zich in voor dit avontuur, trainde de afgelopen maanden, knalde me voorbij tijdens het zwemmen en fietsen én hij haalde met de glimlach de eindmeet. Sterk!
De dag nadien drong het nog steeds niet zo goed door wat er allemaal gebeurd was. Ik kon terug niet zo goed slapen. Deze keer was het niet van de wedstrijdzenuwen, maar wel van de ontlading. Rond 4.30u was ik terug klaarwakker. Ik zat helemaal in Ironmanritme. De spanning in mijn spieren van de afgelopen dagen maakten plaats voor adrenaline, veel trots en slaaptekort. Ik had enkel wat last van zware en stijve bovenbenen, voor de rest voelde ik me prima.
Mageline, Michiel en ik maakten achteraf nog een miniroadtrip van enkele dagen in Denemarken: een beetje chillen, een beetje de Deense sfeer en cultuur opsnuiven en vooral nagenieten. Het was pas bij thuiskomst dat ik op ‘een roze wolk’ kwam en begon te beseffen dat het misschien toch wel niet alledaags was wat ik gedaan had dankzij de lieve berichtjes of toffe verrassingen van mijn collega’s en vriendinnen. Bedankt ♥
Plots geen doel meer hebben, zorgde ervoor dat ik precies in een zwart gat viel. Gelukkig startte dan ook net het schooljaar en kon ik de focus al snel verleggen naar de voorbereidingen in mijn klas. Een nieuwe Ironman of uitdaging staat nog niet gepland en ik weet ook nog helemaal niet of die ooit nog zal ingepland worden….
Ik zei altijd ‘Nee, 1 keer en dan nooit meer’, maar het begint toch stiekem wel een beetje te kriebelen….
Sportieve groetjes,
Larissa