Hans De Schuyter   Menen 2020 1

Wakker geworden na een week die ik niet snel zal vergeten, met als einddoel: de halve triathlon van Menen.

Na 200 trainingen was ik er klaar voor, een volgende stap in mijn prille triathloncarriere. Nog een weekje het voedingsschema toepassen van mijn coach. Eerst 3 dagen koolhydraatarm, dan 3 dan carboloaden, en op dag 7: raceday.

Trientje toonde zich superenthousiast: kookboeken werden doorzocht en een prachtig arsenaal aan voedingswaren passeerden de keuken. Op die manier lukt een voedingsschema zonder probleem.

Op donderdag begon mijn linker oog wat beu te doen: een fout georiënteerde wimper kraste op mijn conjunctiva. Vervelend maar nog te doen. Toen ik echter opstond vrijdagmorgen stond mijn oog zwaar ontstoken. Alarm!!! Trien heeft snel een bevriende oogartse opgebeld, en die heeft me nog gezien voor haar consultatie om 7.45. “Kan ik meedoen zondag?”, was mijn vraag natuurlijk. “Enkel als de roodheid volledig weg is.”, was het weinig geruststellende antwoord. Maar goed, ik kon gaan werken en beginnen druppelen…

Ondertussen ook voor de eerste keer mijn Di2 opladen want ik had er toevallig aan gedacht om zijn energieniveau eens te checken. Knalrood, maw bijna leeg. Geen stekker te vinden, dus dan maar eens aangeklopt bij Jan Campe, die me een oplader meegaf. Hopla, stekker in. Opgelost… Toen ik echter ’s avonds checkte of hij opgeladen was, bleek dat niet het geval. Maar de stekker zal niet goed ingezeten hebben, morgen nog eens proberen.

Maar terug naar de DI2: gans de zaterdagnamiddag opladen, het bleef rood. Toch klein probleempje, want zonder Di2, geen schakelen… Dus nog een hulplijn gebruikt, Erwin, die me dan een oplader met vast kop gegeven heeft, want met die usb opladers zijn er blijkbaar vaak problemen. Toen ik om 21.00 het energieniveau controleerde: rood, donkerrood. Hulp gezocht bij Jan Campe, Tom Huys, Dieter Roman, niemand thuis… Maar ik heb nog een vriend die een fietsenwinkel heeft, dus de ultieme hoop rustte op een telefoontje naar O’Vélo. Hij gaf me zijn technieker door en die zei me om de batterij uit de kader te halen en het zo op te laden… Je moet weten, ik knutsel nooit zelf aan mijn fiets. Dus ik vreesde al voor morgen. Maar uiteindelijk de batterij eruit gekregen, en in een lader gestopt. Ondertussen mijn niet-TT-fiets van de Tackx gehaald als noodoplossing. Een half uurtje later de batterij er weer in gestopt: Groen licht… YES!!! Ik kon gaan slapen.Ondertussen in de namiddag mij gaan aanmelden in Menen, 2uurtjes auto voor 1minuut administratie, maar ik vind het altijd leuk om al eens de sfeer van de locatie te proeven. Om eens te kijken hoe te lopen en te fietsen. Om eens het fietsparcours met de auto af te leggen.

Wekker om 5.15, wit brood met confituur, bidons prepareren: 2 en 1 in reserve. Voor de eerste keer mijn SMO-zak gepakt, alles kon er netjes in, helm aan de buitenkant, reservebidon in zijn houdertje aan de voorkant, 2andere bidons in een zakje tegen het uitlopen samen met mijn snack 1uur voor de race. Fiets in de auto, zak in de auto, mijn coach gaan oppikken in Gent en dan samen naar Menen.

Na een uurtje rijden besef ik, die zak met de bidons staat nog op de tafel… Maar bon, ik kan niet terugkeren en tijdens het fietsen staan er gevulde bidons, dus er is een oplossing.

Maar toegekomen op de prachtige locatie, een zacht ochtendzonnetje kwam op. Alles klaargezet, en voor ik het beseft stond ik als eerste van mijn groep klaar om het water in te gaan (kwestie van toch eens op kop van mijn age-group te liggen). Zwemmen in de Leie, het klinkt romantisch, het was idyllisch, maar het was afzien. Eerst 900 meter meestroom. De eerste 100 meter was nog redelijk, vanaf toen was het vechten tegen mijn inwendige gps (dringend eens een hercallibratie nodig), vechten tegen de opkomende zon waar ik naartoe aan het zwemmen was, vechten tegen mijn zwembril die aandampte. Nadat ik bijna tegen een boei was aangezwommen, vond ik uiteindelijk toch de boei van het keerpunt. Vanaf nu rechtdoor naar T1, met enkele botsingen. Eerst met een Leiesteen, geen flauw idee waar die vandaan kwam, dan met wat zwemmers, waaronder een hevige klop tegen mijn hoofd. Maar daardoor was mijn bril licht verplaatst en kon ik weer goed zien door mijn linker oog. Maw vanaf een 1400meter vond ik mijn ritme en was het leuk zwemmen naar T1.

Dan op naar het fietsen, wissel op het gemak gedaan, wat gegeten, mijn eenzame bidon eens gebruikt, en op weg. Eerste kilometers gingen wat moeizaam, en ik vreesde dat ik mijn beoogd gemiddelde niet ging halen. Het was een prachtige rit, 3 x heen en terug, 3 “klimmetjes” onderweg met zijtegenwind in het heen, en in de terug zijmeewind, maw vlammen tot bijna 50 op een bepaald moment. Was een machtig gevoel, zijwind, knallen en ondertussen drukken met de linker arm in de beugel om de wind te counteren die van rechts komt. Een uniek moment in mijn fietsleventje. Na 2 rondjes nog gestopt voor een bidon met energiedrank bij de bevoorrading. Laatste kilometer met een snellere trapfrequentie gereden, 33.7 gemiddeld, het doel van 33 gemiddeld was gelukt.

Bij het betreden van T2 bijna zwaar onderuit gegaan… bleek dat er een verhoogje onder het tapijt zat en mijn schoen was daar niet van op de hoogte, maar met een snelle reflex bleef ik nog net overeind. Rustige T2, pet opgezet, en weg was ik. De prijsuitreiking ging net beginnen.

Hans De Schuyter   Menen 2020 2

Eerste 2km gingen erg vlot, dan bewust wat teruggeschakeld, want het was warm en eerste 5km tegenwind. Bij elke bevoorrading een 20seconden genomen om al wandelend te drinken: warme bruisende cola en water. Ik heb toen zo een 4-tal km gelopen met een atlete van a bloq die me als haar persoonlijke haas gebruikte, wat wel wat bizar was. Na een 8-tal km voelde ik me wat zwakker, had dit nog niet meegemaakt. Een klopke? Het gevolg van mijn vochtplan dat niet goed gevolgd was bij het fietsen? Toen 10seconden gewandeld en weer op weg. Het 2de rondje was toch op karakter, soms eens 5seconden wandelen, water gekregen van een medeloper, aanmoedigingen ontvangen van een défensie-atlete en toen de knop omgedraaid in mijn hoofd en de laatste anderhalve km op mijn normaal 20km-tempo gelopen. Op 1 kilometer van de meet stond mijn gezinnetje en mijn coach te supporteren, wat weer een positieve vibe gaf. Na 3 snelle high fives liep ik verder, vol energie en hunkerend naar de meet. Ik was blij dat ik er was. Eindtijd: 5:18:48

Dank aan Trientje, de 3 meisjes voor hun geduld, coach Wim VdP, Tom H en B voor de support.