Na dik 2 weken Big Island wordt het toch eens tijd om iets van ons te laten horen. De voorbereidingen, de race, het triatloncircus, alles is achter de rug... alleen de spierschade laat nog zijn sporen na. Tijd voor een kort wedstrijdrelaas.

Na aankomst verliep de aanpassing en laatste zware trainingsarbeid naar wens. Zo kon ik op de lange fiets- en looptrainingen rekenen op extra waterdragers en mentale ondersteuning. De voorbije weken werd ook gebruikt om alles nog eens goed uit te testen op gebied van voeding, (pre- en de)hydrateren en lichaamstemperatuur. Met de weegschaal, zouttabletten, koolhydraten en water in de buurt werden de laatste aanpassingen gedaan hier in de hitte. Ook de kledij werd aangepast om mijn lichaamstemperatuur zoveel mogelijk onder controle te houden in deze hitte.
Het was voor mij de derde deelname hier in Hawaii, maar als je hier aankomt is het toch even schrikken wanneer je lichaam in beweging komt. 

Tussen het trainen door hebben we ook wat tijd vrijgemaakt voor ontspanning natuurlijk. Een snorkel uitstap met de zeilboot de "Fairwind" vergezeld van dolfijnen was een unieke ervaring voor ons. Ook de gecko's, schildpadden en vissen in alle kleuren zijn terug van de partij. Ook Jelke heeft het hier naar haar zin en geniet dagelijks van een paar uurtjes in het zwembad of de zee.

De race zelf dan... De start verliep nogal chaotisch. Ik was net zoals bij mijn vorige deelnames aan de rechter zijkant vertrokken, maar toen ik zag dat ze net voor het kanonschat aan de linker zijde allen aan het opschuiven waren wist ik dat ik in de wasmachine ging terecht komen. De eerst 1900m in zee verliepen dan ook heel chaotisch en ik verspilde nogal veel energie. Inschuiven naar de boei, versnelling plaatsen om als eerste te ronden, slagen incasseren en uidelen, direct terug open gaan om wat ruimte te krijgen en zo onnodige meters maken...
Daardoor was ik dus reeds enkele kostbare minuten verloren en ik probeerde mijn wedstrijdplan rustig verder uit te voeren en te focussen op andere doelen.

Ik kreeg na 20 km in de fietsproef, reeds een penalty van 4 minuten aangesmeerd wegens stayeren in een bevoorradingspost (dacht dat daar normaal geen kaarten mochten uitgedeeld worden, maar soit). We waren nog maar juist vertrokken en ik mocht me al direct in de volgende penalty tent aanmelden om de chrono in te drukken voor 4 lange minuten.

Het was heel het fietstraject zwaar beuken tegen de wind. De Mumuku-wind boezemt menig triatleet angst in en dit was ook deze editie de grootste tegenstander tussen de lavavelden. Na 4u58' mocht ik dan mijn tijdritmachine inruilen voor de loopschoenen. Eigenlijk heel de tocht op reserve afgewerkt, vocht opgenomen, voeding en zoutopname verzorgd... en geen echt zwak moment gekend.
Eens van de fiets valt de hitte echt op jou en zie je veel mensen die zich volledig hebben opgeblazen en niet meer vooruit geraken. Ikzelf had eigenlijk niet zoveel last van de warmte, maar blijkbaar was het op de Queen K Highway toch zo'n 38°C (en dat wil zeggen in Energy Lab toch nog dik 5°C hoger...).

Mijn voedingsplan, zoutopname en drankstrategie werkten perfect en kon rustig opschuiven. En zo kon ik in de hitte nog een mooie marathon neerzetten door mezelf goed af te koelen met ijs en door de juiste kledijkeuze te maken hield ik mijn lichaamstemperatuur laag.
Met een afsluitende marathon van 3u03' kon ik nog naar een 71e plaats in het algemeen klassement lopen (13e in leeftijdscategorie). Met een eindtijd van 9u11' ben ik dan ook tevreden, gezien de omstandigheden. Bevestigen is niet altijd eenvoudig, maar een podium (de eerste 5 mogen hier op het podium) in mijn leeftijdscategorie ging toch wel moeilijk geweest zijn. Met de nieuwe pro reglementen en de vernieuwde trainingsaanpakken zie je het niveau hier jaarlijks stijgen.

Ik had gehoopt om toch iets dichter te eindigen in mijn leeftijdscategorie, maar op D-day mag er natuurlijk niet veel verkeerd gaan en elke fout kost je snel enkele tientallen plaatsen in het eindklassement. De voorbereidingen, trainingsopbouw en tapering verliepen perfect en ik voelde me dan ook heel sterk op de wedstrijddag.
Ik heb nog niet het gevoel dat ik het maximum eruit gehaald heb, dus misschien moet ik binnen enkele jaren nog eens terugkomen om mij hier nog eens te meten tussen de besten ter wereld. Hiervoor werden nog geen concrete plannen gemaakt, maar ik hou jullie wel op de hoogte.

Samen met ons dochtertje Jelke over de finishlijn lopen, was toch wel een schitterend moment. Aangemoedigd door duizenden enthousiaste toeschouwers (alhoewel dat eigenlijk niet toegestaan is, maar dat wist Maarten natuurlijk niet en in al zijn enthousiasme zwierde hij Jelke over de nadar. Ik kon haar daar moeilijk alleen achter laten hé, tussen die duizenden toeschouwers. Ik moest me nog reppen ook, want ze ging er nogal vandoor...

Nu nog een weekje nagenieten op Big Island met de familie en vrienden en het lichaam fysiek en mentaal laten herstellen voor een korte winterslaap. Want ook mijn familie heeft me de laatste weken, tijdens de piekweken en lange trainingsarbeid, niet veel thuis aangetroffen. Nog eens bedankt aan iedereen voor de vele berichtjes en aanmoedigingen.

Ik wil wel nog zeker een paar mensen bedanken, want zonder hun steun en inzet staat een atleet nergens.
Masseur Robert (alias den snor), Osteopaat Lampaert en natuurlijk coach Tim die me volledig klaar hebben gekregen voor dit evenement. Want in de zware trainingsfase sputtert het lichaam en kopke soms wel eens tegen. Onze reisgezellen Maarten, Ilse en mijn vrouwke hebben me hier de laatste weken goed gesoigneerd, zodat ik me in alle rust kon voorbereiden en focussen op wat komen ging.