Afgelopen zondag 29 juli stonden Melanie Matthys en Johan Cobbaert aan de start van de eerste editie van de "NISRAMAN" in het hart van de Ardennen. Eén van de mooiste en groenste triatlons van België. Zwemmen in de barrage van Nisramont - fietsen door berg en dal over typische Ardennen wegen met 2 x de beklimming van de mur de Maboge, mtb-en op een uitdagend parcours en een pittige trail run als toetje.
Hieronder alvast het verslagje van Melanie:
Zaterdag 28 juli stond voor mij de Nisraman, georganiseerd door sport-events, op het programma. Eerder op het seizoen was ik reeds naar de Ardennen afgezakt om er deel te nemen aan de Grand Raid Nisramont en de 111 van La Roche allen georganiseerd door de zelfde organisatie. Ik wist dus dat ook deze wedstrijd geen doetje zou worden maar ondanks dit had ik er echt wel zin in.
Op zaterdag aangekomen in Nisramont, waar ik graag nog eens het MTB-parcours wou verkennen. Een jonge man (wie later Jef Dams bleek te zijn) zag het wel zitten om even met me mee te rijden of vond hij het misschien niet verstandig om me alleen op pad te sturen? Ik had al snel door dat mijn gebrek aan techniek me hier zeker parten ging spelen. Ondanks de tips van de MTB-specialist ging ik enkele malen tegen de vlakte. Ook werd ik gedoopt in de Ourthe wanneer we deze moesten oversteken met de fiets op de rug (het had de laatste dagen vrij veel geregend waardoor het waterpeil bijna tot aan het midden kwam en de stroming vrij sterk was). Uiteindelijk na 1u45 was ik terug van de verkenning met hier en daar toch wel wat pijn en in mijn achterhoofd, morgen aankomen zonder al te veel kleerscheuren is het belangrijkste.
Aangekomen op de camping alles klaargemaakt voor de wedstrijd en gehoopt op een goeie nachtrust op de luchtmatras in ons tentje. Helaas, 's nacht kreeg ik vrij veel last van mijn binnenenkel, ik was met deze serieus tegen mijn klikpedaal gebotst tijdens de parcoursverkenning en kreeg hierdoor pijnscheuten tot in mijn knie. 6u 's morgens dan ook een beetje stijf en al mankend uit de tent gekropen. Lopen zou dacht ik toen niet voor vandaag zijn.
De wedstrijd:
Na het verbijten van de pijn en het doormaken van een toch wel zenuwachtige vroege ochtend (start 8u) werd het startschot gegeven, na 19min kwam ik na een degelijk zwemnummer terug aan wal. Snelle wissel en hup de koersfiets op. 2 ronden van 21 km met 2 serieuze beklimmingen per ronde stonden op het programma (8,8% gem - 23% max stond er op een van de borden). Vanaf het begin doseren was dus de boodschap. Na een goed gevoel op de koersfiets ruilde ik deze voor de MTB, hier wou ik vooral geen risico's nemen, meeste van de afdalingen of te technische stukken ging ik dan ook van de fiets en legde ik al lopen af met de fiets aan de hand. Tot ik iemand achter me hoorde roepen "zo heb ik je het niet geleerd he" weet wel, maar ga toch eerst nog een beetje meer moeten oefenen hoor. Het waterpeil van de Ourthe was gelukkig een beetje gezakt waardoor het oversteken van de rivier ietsjes vlotter ging dan de dag voordien. 1u14' had ik uiteindelijk nodig om 14,5km MTB af te werken.
Het ergste had ik wel gehad dacht ik , met 1 gelletje in de hand en zonder echt pijn in mijn enkel ging ik op pad. Na 1km al ging ik tegen de grond, met mijn voet in een konijnenpijp getrapt, even had ik schrik dat ik mijn voet had omgeslagen maar uiteindelijk kon ik verder lopen. Buiten het verbijten van 2x serieuze krampen in de dijen en dus te moeten stoppen om te stretchen voelde ik dat dit echt mijn ding was. Ik amuseerde me ten volle op de steile, gladde afdalingen en de zware ademafsnijdende beklimmingen. Tot ik me na een tijd helemaal voelde leeglopen, mijn gelletje had ik reeds bij het begin van het lopen genomen en beroep doen op de 3e bevoorradingspost zat er niet in want deze was wegens onbereikbaarheid weggevallen. Op een parcours als dit heb je ook totaal geen besef van hoeveel je al gelopen hebt, ik dacht echt dat ik er bijna was tot ik iemand van de organisatie tegenkwam die me wist te vertellen dat ik nog een goeie 2km te gaan had. En wat voor een, op handen en voeten van boom naar boom om niet terug naar beneden te slieren, even bekomen en dan hup weer verder naar de volgende hindernis. Mooie afdaling tot aan het water en dan nog een afsluitende goed lopende beklimming om tot slot de laatste 500m vlak te mogen lopen tot aan de finish.
Als 1e dame en 21e overall kwam ik uiteindelijk na 4u07 uitgeteld over de finish.
Hoe zwaar was deze Nisraman nu:
Slechts 2 mannen (Wouter Vander Mast en Vincent Dussart) legden de MTB proef ( 14,5km ) af in minder dan een uur
, slechts 7 mannen liepen de trail run ( 10km ) in minder dan 1u
Toch telden we relatief weinig opgaves, slechts een 10 tal atleten haalden de finish niet. Eén ding is zeker, als je de finish haalt van de Nisraman ben je een BIKKEL !! Aldus de organisatoren.
Dus als je eens een nieuwe uitdaging wil voor volgend jaar: 28 juli nieuwe afspraak.
Groeten Melanie