Zondag stond in Wevelgem het BK ploegenduatlon op het programma. SMO-Specialized was met twee herenteams en één damesteam terug goed vertegenwoordigd in West-Vlaanderen. Onze triatlonclub was een beetje een buitenbeentje tussen de duatlonspecialisten, maar een must voor de teamspirit en voor enkelen onder ons was het zelfs hun eerste ervaring met een de duatlonsport. Sommigen hebben dan ook sterretjes gezien... Het herenteam pakte brons na een sterk bevochten race, na ETZ en Trigt. Het damesteam diende de Belgische titel in de ploegenduatlon na 4 jaar af staan aan Trigt.
In de jeugd duatlonwedstrijd, voorafgaand aan het kampioenschap, konden Margot Haeck en Robbe De Dobbelaere beiden reeds de derde podium stek veroveren. Robbe Van Haverbeke kende pech en werd door de seingevers herhaaldelijk verkeerd gestuurd in de wisselzone. Een heel jammer zaak voor onze jeugdatleet, die zo veel tijd verloor en een goede klassering verloren zag gaan.
Een opmerkelijke prestatie was de identieke eindtijd van onze damesploeg (19e plaats) en tweede herenteam (18e plaats).
Bedankt aan de atleten, supporters en soigneur Robert voor hun enthousiasme en inzet. De foto's staan in het fotoalbum. Hieronder het verslag van Charlene.
Als seizoensafsluiter stond er afgelopen zondag nog het BK ploegenduatlon op het programma. Samen met teamgenotes Linde Herreman, Miek Vyncke en Mieke Dupont stond ik er aan de start.
De weersgoden waren ons goed gezind: stralende zonnetje, droog, relatief matige wind (zeker in vergelijking met wat de afgelopen week hadden), en een temperatuur van zo’n 18°C, ideaal sportweer! Ik had er wel zin in, ondanks het feit dat ik de laatste dagen niet al te veel meer had getraind. Ik voelde me fris en had deze keer geen beetje stress…
Om 14u30 mochten we samen met 7 andere teams van start gaan om 5km te lopen, 20km te fietsen en dan nogmaals 2,5km te lopen. Al van in het begin namen we de leiding in het lopen. Ik voelde me goed en we konden een mooi tempootje maken, enkel het team van TriGT en Scott konden ons volgen. Na een tweetal kilometer kreeg Mieke Dupont het echter moeilijk en moest ze opgeven (ze had 2 dagen ziek in haar bed gelegen). Kort na haar opgave begon ik ook ineens sterrekes te zien en moesten we het tempo laten zakken. Hierdoor werden we eerste voorbij gelopen door de dames van TriGT en later ook door het team van Scott. Bij mij ging het van kwaad naar erger. Hoe hard ik ook mijn best deed om het tempo van de andere ploegdames te volgen, het wilde maar niet vlotten. Nog nooit voelde ik me zo slecht tijdens het lopen. Opgeven zat er niet meer in, want we moesten sowieso met 3 aankomen… Ik heb serieus op mijn tanden moeten bijten om onze achterstand op TriGT en Scott niet al te veel te laten uitlopen.
Na een relatief vlotte wissel, kroop ik moeizaam op de fiets met de bedoeling het gat met de koplopers te dichten. Eenmaal op de fiets kon ik me herpakken en voelde ik me goed, dit in tegenstelling tot het lege gevoel tijdens het lopen. Al vrij snel hadden we de dames van Scott te pakken en doordat Miek Vyncke doortrok, konden ze ons niet volgen. Op naar de dames van TriGT. Door de lange rechte stukken in het parcours konden we hen constant zien rijden en beetje bij beetje merkte ik dat we dichter kwamen. Op een gegeven moment konden we zelfs hun wiel pakken, maar hun bochtenwerk ging iets vlotter dan het onze en moesten we jammer genoeg weer enkele seconden prijs geven. Ondanks het sterke kopwerk van Miek, gingen we ongeveer met de zelfde achterstand als na het lopen de wisselzone in na het fietsen. Na de wissel hadden we enkele seconden goed gemaakt, maar opnieuw voelde ik al snel dat de benen en het lichaam niet mee wilden. De eerste kilometer ging nog redelijk, maar de laatste kilometer heb ik nog nooit zo hard afgezien. Op den duur liep ik trager dan op training, niet echt leuk om mee te maken. Gelukkig hadden we onze voorsprong op de dames van Scott serieus uitgebreid op de fiets, zodat onze tweede plaats nooit in het gevaar kwam. Wat was ik blij en opgelucht toen ik de meet dichter zag komen! Gelukkig met onze zilveren plak, maar tegelijkertijd zwaar ontgoocheld door mijn slechte loopprestatie, liep ik samen met Linde en Miek over de eindmeet.
Het feit dat ik mijn wijsheidstanden enkele dagen voor de wedstrijd heb laten verwijderen en elke dag wel een tweetal pijnstillers had genomen (wat ik eigenlijk niet gewoon ben), kan misschien een oorzaak zijn van mijn lege, slechte gevoel tijdens het lopen. Het feit dat ik nood heb aan wat rust kan er ook wel voor een deel mee te maken hebben. Alhoewel, dit jaar heb ik het gevoel dat mijn lichaam eerder nood heeft aan wat mentale rust dan fysieke… Ik kon het dus niet laten om mij in extremis nog in te schrijven voor de halve marathon in Kuurne (rapper dan een ezel) die doorgaat aanstaande vrijdag. Dat ik rapper zal lopen dan een ezel, daar ben ik niet mee bezig, het is het amusement dat telt (en de mooie naturaprijzen die er elk jaar te winnen zijn, ;-) )!
Groetjes,
Charlene
